-ضمن معرفی خود به طور کامل، شرحی در مورد زندگی علمیتان بفرمایید؟

مهناز سیدالشهدایی هستم فارغ التحصیل دانشگاه علوم پزشکی تبریز . بعد از انجام طرح و تعهد خدمتی از سال 1381 به عنوان عضو هیئت علمی در دانشگاه علوم پزشکی ایران شروع به کار کردم

-در این جشنواره چه محصولاتی و یا چه دستاوردهایی داشتید که منجر به حصول جایزه هشتمین جشنواره آموزشی استاد پروانه وثوق گردید؟ آنها را تشریح کنید.

در این جشنواره در حیطه آموزش بالینی رتبه برتر شدم

تدریس در بالین(کارورزی ) – مشارکت با سایر گروهای اموزشی جهت تدریس در بالین – مسئولیتهای اجرایی در ارتباط با برنامه ریزی بالینی جهت دانشجویان پرستاری – اجرای طرحهای تحقیقاتی با همکاران بالینی – اجرای کارگاه های آموزشی جهت همکاران مستقر در بالین سراسر کشور – همکاری با انجمنهای علمی در برگزاری کارگاه های آموزشی جهت همکارا ن بالینی سراسر کشور با دریافت امتیاز آموزش مداوم در تمام موارد – داشتن مسئولیتهای اجرایی جهت برنامه ریزی دانشجویان در بالین – مسئول کمیته ارزیابی بالینی دانشکده و....

- در مورد اولین یا مهمترین عوامل موثری که به کسب جایزه یا اخذ رتبه در این جشنواره آموزشی منجرشد توضیح دهید؟

انجام بیشترین واحد موظفی که به عنوان یک مدرس عضو هیئت علمی داشتم با واحدهای کارورزی در بالین و در نتیجه تعامل بیشتر با دانشجویان مهمترین فاکتور در کسب این رتبه در این جشنواره بود

- شما در این دوره چه چیزهای جدیدی را یاد گرفتید که از آن احساس رضایت میکنید؟

این که در آموزش فراگیران (دانشجویان ) همکاری با همکاران بالینی را فراموش نکنیم و تعامل بیشتر با دانشجویان از نقاط قوت بودو از این نظر احساس رضایت داشتم

- به نظر شما در این یکسال اخیر که آموزش به صورت مجازی و از راه دور بوده، چه چالشهایی و چه فرصتهایی را با خودش به همراه داشته؟ همچنین مهمترین مشکلی که شما با آن روبرو بودید چه بود؟

در یکسال گذشته کلاسهای نظری ما مجازی بود اما کارورزی به صورت حضوری انجام شد با توجه به اینکه آموزش در بالین مجازی نبوده و نمیتواند باشد یادآور میشوم که آموزش بدون حضور در بالین امکان پذیر نیست چون در آموزش در محیط بالین تعامل فقط در صورتی شکل میگیرد که حضوری باشد به دلیل عدم ارتباط فیزیکی با فراگیران بازتاب و بازخورد میزان یادگیری را در واقع به طور کامل نخواهیم داشت .در یکسال گذشته مشکلی که قابل مطرح کردن باشد در آموزش بالینی وجود نداشت

-با توجه به اینکه تعاملات  استاد دانشجویی در این دوران کمرنگ شده است شما به عنوان یک استاد، چه برنامه ریزی و چه راهکاری را مد نظر داشتید تا بتوانید دانشجویان را بیشتر با آموزش درگیر کنید؟

همانطور که گفتم در یکسال گذشته آموزش مجازی زیاد نبود و به صورت حضوری کاراموزی ها برگزار می شد و در طی این مدت سعی کردیم با رعایت پروتکل بهداشتی فراگیران در کارورزی حضور داشته باشند وطبق طرح درس بالینی با کمک و هماهنگی مراکز آموزشی به اهداف کارورزی دستیابی پیدا کردیم 

-نقش دانشگاه به عنوان یک سیستم کلی را در این حوزه چگونه ارزیابی میکنید؟ دانشگاه چگونه میتواند به شما در این زمینه کمک کند؟

با توجه به اینکه دانشجویان در محیط های آموزش بالینی نیازمند امکاناتی هستند که دستیابی به  آن هماهنگی معاونتها ی دانشگاه را می طلبد و این هماهنگی اگر نباشد محیط برای آموزش دچار مشکل وآموزش به خوبی امکان پذیر نخواهد بود از جمله انها امکانات رفاهی دانشجویان در محیطهای بالینی است و باید به این نکته توجه داشت که یک استاد نمیتواند هم مدرس باشد و هم هماهنگ کننده محیط آموزشی و این یک چالش در اموزش بالینی است که انتظار میرود دانشگاه برای رفع آن برنامه هایی داشته باشد و خوشبختانه از طرف دانشگاه اقداماتی در این رابطه انجام شده است.

-چه پیشنهاداتی دارید که ما بتوانیم حوزه آموزش را ارتقا بدهیم یعنی مشکل را بیشتر در چه جنبه هایی )جنبه های توانمندی و دانشی اساتید یا جنبه های ساختاری و سیستمی و یا سایر جنبه ها( میبینید که الزام هست روی آن کار بشود؟

ما خوشبختانه در حوزه دانش اساتید در بالین مشکل قابل توجهی نداریم اما زیر ساختها برای این نوع آموزش کم و ضعیف است

- برنامه های پیش روی خود را در حوزه آموزش بالینی بیان بفرمایید؟

همیشه و در تمام سالهایی که مشغول آموزش نظری و آموزش در بالین بودم امیدواربودم که آموزش و درمان به یک نقطه مشترک که از نظر من همان مناسب بودن محیطهای آموزشی برای آموزش دانشجویان است برسد که دانشجو و استاد دغدغه اتاق و امکانات رفاهی نداشته باشند . برنامه خاصی ندارم اما همیشه برای رسیدن به اهداف آموزش بالینی سعی کردم و خواهم کرد

-چه توصیه هایی به سایر اساتید و دانشجویان دارید؟

توصیه ای که به سایر اساتید و دانشجویان دارم این است که بحث آموزش برای فردی که وارد دانشگاه میشود اولویت اول هست . اما واقعیتش این هست که حضور در یک دانشگاه تیپ یک، باعث میشود که آدم احساس خیلی بهتری را نسبت به کاری که میکند داشته باشد.. از کاری که در آنجا انجام میدهد لذت ببرد و احساس مسئولیت داشته باشد  

- و نکته پایانی:

آرزوی موفقیت و سلامتی برای همه